Οι πραγματικά μαγικές στιγμές στη ζωή μας είναι εκείνες που ξεπερνούν τις προσδοκίες μας και μας οδηγούν σε απρόσμενα μονοπάτια. ΄Ετσι συνέβη και με το μεράκι μου για μοναδικά ρούχα που μεταμορφώθηκε σε μία επιτυχημένη επαγγελματική πορεία.

Σε ηλικία 15 ετών, με το χαρτζιλίκι μου, αγόρασα την πρώτη μου ραπτομηχανή και πειραματιζόμουν σε μεταχειρισμένα ρούχα. Η αγωνία για το αποτέλεσμα με κρατούσε σε μία συνεχή εγρήγορση που δεν έχει μειωθεί μετά από 45 χρόνια ενασχόλησης μ’αυτό.

Τα ρούχα που φορούσα και γενικότερα η αισθητική μου άρεσε στους φίλους και γνωστούς μου και χωρίς να έχω σκεφτεί ποτέ ότι θα γινόμουν επαγγελματίας μοδίστρα, σε ηλικία 25 ετών, είχα το δικό μου ατελιέ, ξεκινώντας αρχικά με ρούχα pret-a-porte και στην συνέχεια με ρούχα υψηλής ραπτικής (νυφικά και τουαλέττες).

Αυτή η επιτυχημένη επαγγελματική πορεία διήρκεσε 20 χρόνια που διακόπηκε με την γέννηση του γιού μου και της αφοσίωσης μου στην ανατροφή του.

Η επαγγελματική παύση δεν σήμαινε ότι δεν συνέχιζα να ράβω τα δικά μου ρούχα και σε συναντήσεις με μαμάδες να ρωτούν την γνώμη μου για διάφορα θέματα σε σχέση με το ρούχο, την μόδα και την αισθητική.

Σ’ αυτές τις χαλαρές συναντήσεις, μία φίλη μου με ρωτάει αυθόρμητα: ‘” Γιατί δεν δημιουργείς μία σχολή μόδας που θα εστιάζει στην εκμάθηση πατρόν και ραπτικής;
Υπάρχει τεράστια ζήτηση γι’αυτές τις δεξιότητες “.
Η πρώτη αντίδρασή μου ήταν : Δεν γίνεται αυτό..εγώ είμαι μοδίστρα…όχι δασκάλα..

Στη συνέχεια μετά από τυχαία περιστατικά συνειδητοποίησα ότι υπήρχε πράγματι ένα κενό στον χώρο της εκπαίδευσης στην μόδα, όπου οι δεξιότητες πατρόν και ραπτικής δεν λάμβαναν την προσοχή που τους αξίζει.